در یکی از ملالت بار ترین فینال های تاریخ که شباهت زیادی به بازیهای یونان داشت ، اسپانیا با سبکی که نه بر مبنای حفظ توپ بود و نه ضد حمله ، به سومین قهرمانیش در چهار سال رسید .
لاروخا در این بازی همچون دیگر بازیهای جام ، از سیستم مدرن تدافعی یعنی بدون مهاجم تخصصی ، استفاده می کرد و چشم به خلاقیت فردی بازیکنانش دوخته بود و البته هر زمان که به مشکل بر می خوردند و مثلا پیکه لایی می خورد ، این ایکر بود که به بهترین شکل واکنش نشان می داد تا باز هم اثبات کند که کسی رو دستش نیست . بدین ترتیب کاپیتان دوئل فردیش با بوفون را به بهترین شکل ، پشت سر گذاشت .
ایتالیا خسته به نظر می رسید و دو اشتباه تدافعیشان باعث شد که سیلوا و آلبا بتوانند برایشان گلزنی کنند و در همان نیمه اول کار بازی را یکسره کنند . در نیمه دوم هم تورس و ماتا ، تیرهای خلاص را شلیک کردند .
به هر صورت ، این جام را باید حاصل زحمت رئالی ها دانست . ایکر با واکنش هایش در بازی اول با ایتالیا ، درخشش خیره کننده مقابل کرواسی و گرفتن پنالتی موتینیو ، نقش مهمی در رسیدن اسپانیا به این مرحله داشت . در بازی با فرانسه ، وظیفه استفاده از خلاقیت های فردی در تیم نافرم دل بوسکه روی دوش ژابی افتاد تا هافبک رئال ، دو گل مهم و سرنوشت ساز را روی معدود موقعیتهایی که داشتند به ثمر رساند .
راموس در طول تورنمنت کاملا مستحکم ظاهر شد و اوج کارش پنالتی چیپش مقابل پرتغال بود تا دهان نویر را تخته کند . آربلوا هم مقابل پرتغال کاری کرد کارستان و توانست کریستیانو رونالدوی بزرگ را مهار کند .
حمله نایب رئیس بارسا به ملی پوشان رئالی اسپانیا 