نوشته شده توسط دوست عزیزم محمد فیروزی:
از خیلی قبل ترها قانون نانوشته ای برای فوتبال دوستان ایرانی وجود دارد که معمولا داربی پایتخت با شهرآورد های بزرگ دنیا مصادف می شود. معمولا دربی شهر میلان که گاهی اوقات در روز جمعه و یا با فاصله یک روز برگزار می شد، دوباره جنگ آبی و قرمز ها را به جعبه جادویی می کشاند. اگر اهل دعواهای پرویز برومند و پایان رافت باشید و همزمان پیراهن ورزشی تیم هایی اروپایی را هم در کمد داشته باشید، حتما تلخی و شیرینی های این داربی ها را چشیدید. گاهی تیم مورد علاقه اتان در تهران پیروز بود و آخر شب رقص پیروزی حریفمان را باید تحمل می کردید. . .
با همه این تفاسیر هر کدامش لذت خاص خودش را دارد. نبرد مسی و رونالدو. تیتو و آقایی که گفته مرا یکتا بخوانید چون سلطه بهترین تیم تاریخ را شکسته ام. نبردهای فنی بر سر تصاحب توپ و سرعت انتقال از دفاع به حمله. رقصیدن در سانتیاگو برنابئو جوشان و calm down گفتن ها در جهنم نیوکمپ. البته این ها تنها یک نیمه از جمعه فوتبالی این هفته است. نیمه خوشمزه و مدرن آن. نیمه دیگرش همان علی اصغری همیشگی است. پر افتخارترین مربی لیگ هنوز هم یک تاکتیک ساده دارد. سانتر، سانتر و باز هم سانتر. اگر گل شد می گوییم با تغیراتی که بین دو نیمه انجام دادیم بازی را برگرداندیم و اگر نشد می گوییم مهاجمان کم دقت بودند. این که آرش برهانی و اکبرپور هیچکدام سر زن کلاسیک نیستند مهم نیست چون بلاخره در یک رفت و برگشت توپ وارد گل می شود که ما منت گذاشتن را شروع کنیم . . .
متن کامل این مقاله ی زیبا رو در ادمه ی مطلب بخوانید . . .
از خیلی قبل ترها قانون نانوشته ای برای فوتبال دوستان ایرانی وجود دارد که معمولا داربی پایتخت با شهرآورد های بزرگ دنیا مصادف می شود. معمولا دربی شهر میلان که گاهی اوقات در روز جمعه و یا با فاصله یک روز برگزار می شد، دوباره جنگ آبی و قرمز ها را به جعبه جادویی می کشاند. اگر اهل دعواهای پرویز برومند و پایان رافت باشید و همزمان پیراهن ورزشی تیم هایی اروپایی را هم در کمد داشته باشید، حتما تلخی و شیرینی های این داربی ها را چشیدید. گاهی تیم مورد علاقه اتان در تهران پیروز بود و آخر شب رقص پیروزی حریفمان را باید تحمل می کردید.
حالا یک بار دیگر باید ۱۸۰ دقیقه را تماشا کنیم. در یک سو که دیگر حتی دعوایی هم در کار نیست، باید ۹۰ دقیقه به انتظار بنشینیم تا شاید فرهاد مجیدی یا ایموند زایدی بیاید( که از بد حادثه یکی دیگر در استقلال نیست و دیگری نیمکت نشین قرمز پوشان است) و یخ این بازی را که مدت ها است بعد از دهه ۷۰ دیگر آن جنگ همیشگی نیست، بشکند و در سویی دیگر نجویدن ناخن حتی برای یک دقیقه نیز معجزه است. بگذار روشنفکرنما تا می توانند تز هدر رفتن وقت پای مسابقات فوتبال بدهند. همه اشان استادیوم رفتند، با دوستشان سر این بازی قهر کردند، تخمه ژاپنی شکستند و حالا که دیگر
نایی برای داد زدن در ورزشگاه و اعصابی برای کل کل ندارند، کتاب و مجله و نمایشگاه عکس معرفی می کنند. حتی اسپانیایی های اروپایی هم تب ال کلاسیکو دارند. کشوری که اقتصادش دست کمی از یونان ندارد اما بلیت سوپرکاپ، مدت هاست که تمام شده است. شخص اول مملکتش با صدایی رسا میگوید طرفدار کدام تیم است و نگران از دست رفتن رای ها نیست. حتی نگران اینکه دوستان سیاسی اش از او بابت هدر دادن وقتش در استادیوم انتقاد کنند هم نیست. چیزی که یک هنرمند درجه سه ایرانی هم جرات انجامش را ندارد یا بهتر بگوییم پز بی طرفی می دهد.
با همه این تفاسیر هر کدامش لذت خاص خودش را دارد. نبرد مسی و رونالدو. تیتو و آقایی که گفته مرا یکتا بخوانید چون سلطه بهترین تیم تاریخ را شکسته ام. نبردهای فنی بر سر تصاحب توپ و سرعت انتقال از دفاع به حمله. رقصیدن در سانتیاگو برنابئو جوشان و calm down گفتن ها در جهنم نیوکمپ. البته این ها تنها یک نیمه از جمعه فوتبالی این هفته است. نیمه خوشمزه و مدرن آن. نیمه دیگرش همان علی اصغری همیشگی است. پر افتخارترین مربی لیگ هنوز هم یک تاکتیک ساده دارد. سانتر، سانتر و باز هم سانتر. اگر گل شد می گوییم با تغیراتی که بین دو نیمه انجام دادیم بازی را برگرداندیم و اگر نشد می گوییم مهاجمان کم دقت بودند. این که آرش برهانی و اکبرپور هیچکدام سر زن کلاسیک نیستند مهم نیست چون بلاخره در یک رفت و برگشت توپ وارد گل می شود که ما منت گذاشتن را شروع کنیم. کمی آن ورتر گرانترین مربی تاریخ لیگ می نشیند که بعد از پنج هفته هنوز ترکیبش را نشناخته. یکی از غیر حرفه ای ترین تزهایی که کارشناسان وطنی که به جز چند نفر، همگی سابقه اخراج شدن را دارند، وارد ادبیات فوتبال ایران کردند، شش تا هفت هفته، مهلت دادن به سرمربی برای شناخت ترکیبش است. حاشیه امنتی که به علت نبود بازی های تدارکاتی خوب توسط مدیران برای مربیان ایجاد شده است.
این جمعه با همه تناقض هایش جنجالی خواهد بود. بامدادش با لازانیا شروع می شود و بعد از ظهرش با آب دوغ خیار تمام می شود. اما هنوز هم هستند کسانی که این آب دوغ خیار و زیر توپ زدن ها را با بالاترین سطح فوتبال دنیا عوض نمی کنند. پیش بینی هایتان را هم برای خود نگه دارید و از لحظه لحظه اش لذت ببرید به جای آنکه جیب اپراتور ها را پر تر کنیم. به امید آنکه این مربیان پر افتخار و گران لیگ، کمی هم از تیکی تاکا و ضد حمله های ال کلاسیکو به کار گیرند.
نوشته شده توسط محمد فیروزی
دانلود فیلترشکن رایگان